زنده‌یاد جبار افروزیان، در سال 1331 و در میان عشایر خطۀ موسوم به «بالاگریوه» در جنوب لرستان چشم به جهان گشود. او به‌عنوان یگانه فرزند در خانواده‌ای اصیل، صاحب هنر و ابتکار و پشتکار، و مشهور به صبر و حوصله و خدمتگزاری پرورده شد که زندگی را در دامنه‌های سرسبز و زیبای زاگرس – حوالی منطقۀ گری‌بلمک از توابع خرم‌آباد - سپری می‌کردند.
محل دقیق تولد او روستایی است که در آن زمان «آبادیِ کدخدا صفر» نامیده و شناخته می‌شد. کدخدا صفر عموی آموزگار بود. روستای مورد اشاره در 10 کیلومتری شرق «قریۀ گری‌بلمک» و در ساحل آرام رودخانۀ تلخاب، یعنی حاشیۀ مشهور به «چغادرمیان»، قرار گرفته است. تلخاب مسیری طولانی را از کوه‌های حوالی خرم‌آباد در شمال طی می‌کند تا نهایتاً با عبور از چالکل‌های علیا و سفلی، چغادرمیان و چوبتراش، از طریق تنگۀ حائلی که «کوه بسیاری» را شکافته راهی خوزستان گردد. هنوز هم آنجاها از حیث آرامش بهشتی است فارغ از هیاهوی زندگی ماشینی و فناوری‌هایی که بلای جانِ بشر شده‌اند.
خانوادۀ افروزیان، پس از تحولاتِ دهۀ 1330 در زندگی‌های عشایری، به عنوان خانوادۀ پیشگام به محل اولیۀ روستای میرآباد/ولیعصر کنونی مهاجرت کردند. دوران ابتدایی تحصیلاتِ «جبار» از این نقطه آغاز میشود. اما، فقدان امکانات آموزشی در منطقه، افروزیان را نیز مانند تمام همسن‌و سالان و هم‌محلی‌ها در مضیقه قرار می‌دهد. به طوری‌که بجز پایۀ اول تا پنجم، او نیز سال‌ها با تحمل مشقاتِ اسکان یا رفت‌و آمد به نقاط شهری خیلی دورتر (پلدختر، اندیمشک و اهواز)، موفق به گذراندن دوره‌‌های متوسطۀ اول و دوم و نهایتاً اخذ دیپلم شد.
طبق گفتۀ بزرگترها دورۀ اول متوسطه (راهنمایی) را همراه با جمعی از نوجوانان هم‌محلیِ آن زمان در اندیمشک گذراند. سپس، برای گذراندن دورۀ دوم متوسطه راهی اهواز شد که برادر ناتنی‌شان زنده‌یاد ستوان حاتم محمودی در آنجا اشتغال و اسکان داشت.
افروزیان در سال 1352 موفق به اخذ دیپلم گردید و باید برای گذراندن سربازی - یا اصطلاحاً خدمت زیرپرچم- آماده می‌شد. این سال‌ها اوج گسترش نهضت ملی موسوم به «سپاهیان دانش» بود که در ادامه همین فصل آن را توضیح خواهیم داد. باری، افروزیان در سال 1353 و در قالب طرح «سپاه دانش»، برای خدمت فرهنگی به مناطق آذربایجان غربی در اطرافِ اشنویه و رضاییه (ارومیه) رهسپار گردید. پس از اتمام دورۀ دو سالۀ خدمت در سال 1355 به موطن خود استان لرستان بازگشت.
سپس، بین سال‌های56 تا 58 ، یکبار دیگر به عنوان آموزگار در مناطق جنوبِ لرستان حضور یافت و دشواری‌های آموزگاری در آنجا را متحمل شد، تا اینکه بالاخره بعد از دو سال مجدداً فرصت بازگشت به شهرستانِ زادگاهش و خدمت به عنوان آموزگارِ محل را یافت.
بدین ترتیب، جبار افروزیان «اولین آموزگارِ بومی» برخاسته از دیردهای منطقۀ گری‌بلمک (آموزگارِ محلی و خودی) است که از آغاز سال تحصیلی 59-58 وارد دبستان فرخی میرآباد (بعدها شهید نظری ولیعصر) گردید و تا سال 1383 که بازنشسته شد، بدون وقفه در همانجا مشغول خدمت بود.
و نهایتاً، جبار افروزیان هم پس از سال‌ها خدمت و آموزشِ صدها تن از فرزندان زادگاهش (که اکنون بسیاری از آنها مهندس و پزشک و کارمند و مدیر و خدمتگزار کشوری یا نظامی‌‌‌اند)، در سال 1401 رخت سفر ابدی بربست و به دیار باقی شتافت (روحش شاد).
در ستایش آموزگار (جبار افروزیان) افروزیان ,خدمت ,جبار ,آموزگار ,آموزگارِ ,گردید ,جبار افروزیان ,آموزگار جبار ,ستایش آموزگار ,منطقۀ گری‌بلمک ,برای گذراندن